Η τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έπρεπε να διευθετήσουν όλα τα προβλήματα, που θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν προβλήματα. Ο ενιαίος νέος κόσμος δεν είχε πλέον ανάγκη να βαστά τις "πόρτες" της Μεσο­γείου κλειστές. Στην Νέα Τάξη δεν είχαν πρακτική αξία τα δεδομένα της προηγούμενης εποχής. Δεν είχαν αξία τα αγγλοαμερικανικά δεδομένα. Ως εκ τούτου δεν είχαν νόημα ύπαρξης και οι "ρολίστες". Το κύριο πρόβλημα ήταν πλέον ο ελληνικός λαός, ο οποίος, μπαίνοντας σε έναν ομοιογενή και προβληματικό παγκόσμιο χώρο, θα μπορού­σε να τους δημιουργήσει πρόβλημα. 

Η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να "καταστραφεί" από τα θεμέλιά της. Δεν ήταν πλέον πολύτιμη και ήταν το "κλειδί" για την παγίδευση του ελληνισμού. Αισθάνονταν ευτυχείς, που είχαν την προνοητικότητα να την "παγιδεύσουν" εγκαί­ρως ώστε να μπορούν να την "ανατινάξουν" όποτε τους βόλευε. Όποτε θα τους εξυπηρετούσε να "απελευθε­ρώσουν" το Μακεδονικό Ζήτημα. Άρα ο στόχος τους ήταν η Σερβία. Αυτήν έπρεπε να διαλύσουν και αυτήν να φέρουν σε κατάσταση αδυναμίας, ώστε να μην αντισταθεί στον "ακρωτηριασμό" της. Η "απελευθέρωση" της FYROM ήταν "ακρωτηριασμός" της Σερβίας και έπρεπε το θύμα να είναι καλά "δεμένο", για να μην αντισταθεί.

Αυτό όμως δεν ήταν απλό στη δρομολόγησή του. Γιατί; Γιατί η Σερβία σε όλη τη διάρκεια του προηγούμενου αιώ­να ήταν το "αγαπημένο" παιδί των Αγγλοαμερικανών στην περιοχή. Μια "Μπανανία", όμοια με την άλλη "αγαπημένη" των ιδίων ανθρώπων, τη Γραικία. Δεν μπορούσαν ξαφνικά ν' αλλάξουν τη στάση τους και ν' αρχίσουν να τη βομβαρ­δίζουν για να την καταστρέψουν, όταν αυτός είναι ο στόχος τους. Ταυτόχρονα δεν ήταν εύκολο να την "πληγώ­σουν" σε μεγάλο βαθμό, βάζοντάς την σε μια εμφυλιοπο­λε­μική σύγκρουση με την Κροατία για παράδειγμα. Η Σερβία ήταν στρατιωτικά πολύ ισχυρή για να "πληγωθεί" από μια τέτοια εσωτερική σύγκρουση, εφόσον στον προηγούμενο σχεδιασμό μονοπωλούσε τον έλεγχο του Ομοσπονδιακού στρατού μιας πανίσχυρης Γιουγκοσλαβίας.

Άρα, αυτό το οποίο απέμενε ήταν να την καταστρέ­ψουν οι ίδιοι, εφόσον μόνον αυτοί είχαν αυτήν τη στρατιω­τική δυνατότητα. Πώς όμως θα της επιτίθονταν; Δεν ήταν δυνατόν να της επιτεθούν απροκάλυπτα, για να την κατα­στρέ­ψουν. Δεν μπορούσαν να αδικήσουν τον προηγούμενο ευνοημένο, χωρίς να εξηγήσουν τους λόγους. Έπρεπε σταδιακά να φέρουν την κατάσταση σε τέτοιο σημείο, ώστε να νομιμοποιούν πολεμική κίνηση εναντίον της, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν τους λόγους. Τους πραγματικούς λόγους. Τι έκαναν; Την παρέσυραν σε λάθη, ώστε να μπορούν να τα εκμεταλλευτούν. Την παγίδευσαν.

Αυτή η παγίδευση ήταν αρκετά περίπλοκη, γιατί δεν έπρεπε να γίνει αντιληπτή από κανέναν. Ήταν ένας συν­δυα­σμός της τακτικής που εφαρμόστηκε πρόσφατα στο Ιράκ και της τακτικής που εφαρμόστηκε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Δημιούργησαν μόνοι τους έναν δικτάτορα, για να νομιμοποιήσουν —όταν θα τους βόλευε— τη χρήση βίας κατά του καθεστώτος του. Ενθάρρυναν αυτόν τον δικτάτορα να ασκήσει εθνικιστικού τύπου πολιτική, ώστε να επιβαρύνει τη Σερβία με πρόσφυγες.

Δημιούργησαν δηλαδή έναν αυταρχικό "Σαντάμ", ώστε να μπορεί να εκτελέσει μια "μικρασιατικού" τύπου επιθε­τική πολιτική και αφού θα τη "χρεωνόταν", στη συνέχεια να είχαν το άλλοθι να τον καταδιώξουν δήθεν "προσωπικά", ισοπεδώνοντας στην πραγματικότητα τη χώρα του. Ενθάρ­ρυναν τη Σερβία να κάνει χρήση της στρατιωτικής της ισχύος έναντι συνεταίρων, ώστε στη συνέχεια να την "αδειάσουν" υπέρ της ειρήνης. Ώστε στη συνέχεια να έχουν το "άλλοθι" να καταστρέψουν υπέρ της ειρήνης τον στρατιωτικό μηχανισμό, που της έδινε αυτήν τη δολοφονική "ισχύ".

Η επιλογή του Μιλόσεβιτς, δηλαδή, έγινε με πολύ μεγάλη προσοχή και με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια. Αυτά, για να τα καταλάβει κάποιος, θα πρέπει να γνωρίζει τα δεδομένα της εποχής. Ήταν η εποχή που το ανατολικό μπλοκ κατέρρεε και τα κράτη-μέλη του άρχισαν να μπαί­νουν στη "σφαίρα" επιρροής της Δύσης. Ένα από τα πρώτα κράτη που θα έμπαιναν στον κόσμο της Δύσης ήταν η Γιουγκοσλαβία. Μια Γιουγκοσλαβία, η οποία, λόγω του "αδέσμευτου" παρελθόντος της, ήταν μόνιμα πιο κοντά στη Δύση απ' ότι ήταν τα υπόλοιπα κράτη της Ανατολής. Ήταν το κράτος το οποίο είχε τη μεγαλύτερη εξοικείωση με τη φιλελεύθερη οικονομία. Ήταν ο λαός που είχε τη μεγαλύ­τερη εξοικείωση με την αστική δημοκρατία.

Από τη στιγμή λοιπόν που θεωρούμε ότι υπήρχε αυτή η εξοικείωση με την αστική δημοκρατία, ευνόητο είναι ότι υπήρχαν και πρόσωπα τα οποία ήταν εξοικειωμένα με τη λειτουργία της. Πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να την οδηγήσουν γρήγορα και προπάντων ανώδυνα στην νέα εποχή. Άνθρωποι, οι οποίοι, είτε ως Γιουγκοσλάβοι είτε ως Σέρβοι, Κροάτες κλπ., θα την ευθυγράμμιζαν πολύ εύκολα με τα νέα δεδομένα. Πολύ πιο εύκολα από κάτι Πολωνίες, Ρουμανίες κλπ.. Η Γιουγκοσλαβία προ πολλού είχε εγκατα­λείψει το ανατολικό μπλοκ και τη φιλοσοφία του.

Ό,τι και να επέλεγαν αυτοί οι άνθρωποι ως πολιτικοί της Γιουγκοσλαβίας ήταν εύκολο στη δρομολόγησή του. Αν επέλεγαν να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια της ομο­σπον­δίας και άρα επέλεγαν την ισχύ εν τη ενώσει, ήταν εύκολο να τα βρουν μεταξύ τους οι δημοκρατίες της γιου­γκο­σλαβικής ομοσπονδίας, η οποία λειτούργησε ικανο­ποιητικά για μισό περίπου αιώνα. Αν επέλεγαν να πάρουν ο καθένας τον εθνικό του "δρόμο" και πάλι ήταν εύκολο ένα βελούδινο "διαζύγιο" τύπου Τσεχίας και Σλοβακίας.

Η αστική λογική αποδέχεται τέτοιους συμβιβασμούς και οι Γιουγκοσλάβοι είχαν αυτό που λέμε εξοικείωση με αυτήν τη λογική. Είχαν πολιτικούς με αυτήν την κουλτούρα. Οι "ευαίσθητοι" σιωνιστές όμως δεν ήθελαν αυτήν τη λογική. Δεν τους συνέφερε, γιατί, ό,τι και να γινόταν με αυτόν τον ήπιο τρόπο, η Σερβία θα παρέμενε ισχυρή και θα υπερασπιζόταν σθεναρά τα εθνικά της συμφέροντα. Δεν θα δεχόταν σε καμία περίπτωση την "απελευθέρωση" της FYROM. Είτε ως Γιουγκοσλάβοι είτε ως Σέρβοι, δεν θα το δέχονταν. Είναι άλλο πράγμα να είσαι φιλελεύθερος και άλλο πράγμα να είσαι κορόιδο και οι Σέρβοι δεν ήταν κορόιδα. Σε μια τέτοια προσπάθεια αυτονόμησης των νότιων "αδερφών", θα εισέβαλε ο σερβικός στρατός και με το διεθνές δίκιο στο πλευρό του, θα "κατέπνιγε" τις παράλογες απαιτήσεις πριν καν αυτές εκδηλωθούν.

Τι έκαναν; Μέσα σε ένα περιβάλλον "χαλαρότητας" επέλεξαν τον Μιλόσεβιτς για μελλοντικό ηγέτη της Σερ­βίας. Επικεφαλή της πιο φιλελεύθερης δημοκρατίας της Ανατολής πήγαν και τοποθέτησαν έναν πολιτικό με πολύ συγκεκριμένο πολιτικό παρελθόν και νοοτροπία. Εκείνο το διάστημα οι σιωνιστές στήριζαν με πάθος τον Μιλόσεβιτς. Αυτοί είχαν αναλάβει να διαμορφώσουν το "προφίλ" του και να τον επιβάλλουν στην εξουσία της Σερβίας. Αυτοί τον παρουσίαζαν σαν το χαρισματικό Σέρβο, ο οποίος θα οδηγούσε τη Σερβία στην νέα εποχή. Που θα οδηγούσε τη Σερβία σε καλύτερες μέρες μέσα στην Νέα Τάξη και τον καπιταλισμό. Όλα τα διεθνή μέσα ήταν μαζί του. Όλοι τον παρουσίαζαν σαν την "ελπίδα" της Γιουγκοσλαβίας.

Όμως, ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν τυχαίος. Ο Μιλόσεβιτς ήταν ένα σταλινικό στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας. Είχε "σφυρηλατηθεί" ως τέτοιο στέλε­χος από την παιδική του ηλικία. Είχε περάσει απ' όλα τα στάδια της κομματικής ιεραρχίας και είχε διαχειριστεί εξου­σία με τον τρόπο με τον οποίο είχε εκπαιδευτεί. Είχε εκπαιδευτεί να χειρίζεται την εξουσία ως "προλετάριος" δικτάτορας και την αστική δημοκρατία δεν την αντιλαμ­βανό­ταν σε όλο της το "βάθος". Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας Τσαουσέσκου ή ένας Δημητρώφ. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Αυτοί ήθελαν να "χτίσουν" έναν δικτάτορα και ο Μιλόσεβιτς ήταν η καλύτερη πρώτη "ύλη". Σε μια Γιουγκο­σλαβία με άπειρους φιλελεύθερους πολιτικούς, αυτοί επέλεξαν να στηρίξουν ένα σταλινικό κακέκτυπο.

Αυτό ήταν το σχέδιο. Να επιβάλουν έναν ηγέτη, του οποίου τα χαρακτηριστικά θα τους επέτρεπαν να τον "μεταλλάσσουν" ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Θα τον επέβαλαν σαν "δημοκράτη", κατόπιν θα τον παρουσίαζαν ως "δικτάτορα" και στο τέλος θα του επιτίθονταν ως "εγκλη­­ματία". Εγκληματία όλων των τύπων. Από εγκληματία κατά λαών μέχρι εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτό, όσο κι αν φαίνεται περίπλοκο, δεν είναι. Γιατί; Γιατί η σταλινική αντίληψη περί εξουσίας κάνει τους εξουσιαστές αυτού του τύπου να "διολισθαίνουν" εύκολα προς τη δικτατορία και ακόμα πιο εύκολα προς το κοινό έγκλημα. Θα δούμε τι έγινε και θα το εξηγήσουμε παρακάτω αυτό.

Οι σιωνιστές λοιπόν επέβαλαν στη Σερβία τον ηγέτη με τη νοοτροπία της αρεσκείας τους και κατόπιν τον ενθάρρυναν να δρομολογήσει εγκλήματα και αθλιότητες στο όνομα των συμφερόντων του έθνους του. Τον ενθάρ­ρυναν να διοχετεύσει την οικονομική προβληματικότητα, που μάστιζε τους Σέρβους, σε εθνικιστικές διεκδικήσεις εις βάρος των εταίρων τους. Όπως ακριβώς έκαναν με τον Βενιζέλο. Απλά ο Βενιζέλος ήταν δικός τους άνθρωπος και τον αποτράβηξαν μόλις μεθόδευσε την κατάσταση. Ο Μιλό­σε­βιτς ήταν ένας απλός Σέρβος και άρα ένα απλό "αναλώ­σι­μο". Δεν τους συνέφερε να είναι ο Μιλόσεβιτς Εβραίος, γιατί πήγαιναν για εμφύλιο και δεν ήθελαν να "χρεωθεί" στη συνείδηση των Σέρβων κάποιος, που να φέρει την εβραϊ­κή ιδιότητα. Τον άφησαν να εγκληματήσει και τον έσυ­­ραν στο τέλος στα δικαστήρια, μέχρι που τον "σκό­τωσαν".

Πολλοί νομίζουν ότι πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έπαιξε η Γερμανία. Φαινομενικά έπαι­ξε η Γερμανία ρόλο, αλλά με την ιδιότητα του "ηθοποιού". Η Γερμανία, από την ήττα της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κι εντεύθεν, είναι η "αρκούδα" του σιωνισμού. "Χο­ρεύει" όταν τη βάζουν να χορέψει. Είναι ένα κράτος, το οποίο βρίσκεται υπό αμερικανική κατοχή και λειτουργεί ως προτεκτοράτο. Η ανάμιξή της στη γιουγκοσλαβική υπόθεση είχε σχέση με τις ανάγκες της "παράστασης".

Δεν ήταν "μονόπρακτο". Υπήρχε μια μεγάλη παράσταση με πολλούς και συγκρουόμενους ρόλους και έπρεπε να γίνει διανομή ρόλων. Δεν ήταν δυνατόν οι Αμερικανοί να εμφανίζονται ταυτόχρονα φιλοσέρβοι, φιλοκροάτες και φιλοαλβανοί. Θα τους έπαιρναν χαμπάρι και οι πέτρες. Οι Αμερικανοί έπαιξαν το φιλοσερβικό "χαρτί", για να κάνουν "πάσα" στη Γερμανία να παίξει τον φιλοκροατικό ρόλο.

Στη συνέχεια και όταν θα άλλαζε "πράξη" η "παρά­σταση" και τα συμφέροντα θα μετακινούνταν προς τον Νότο, οι Αμερικανοί εύκολα θα εμφανίζονταν σαν φιλο­αλβανοί. Επειδή είναι γνωστοί "ανθρωπιστές", θα διαπί­στωναν με μεγάλη "στεναχώρια" ότι ο "αγαπημένος" τους Μιλόσεβιτς είχε πάρει τον "κακό" δρόμο και αναγκαστικά θα τον εγκατέλειπαν, για να υποστηρίξουν τους Αλβανούς. Αυτοί πάντα με το δίκιο θα ήταν. Τι έφταιγαν αυτοί, που ο Μιλόσεβιτς αποδείχθηκε ανάξιος της "εμπιστοσύνης" τους; Τι έφταιγαν αυτοί, που ο Μιλόσεβιτς αποδείχθηκε εγκλη­ματίας; Αυτοί πάντα, ως "σημαιοφόροι" του δικαίου, θα έπαιρναν το μέρος του αδικημένου. Αδικημένος σ' αυτήν τη φάση ήταν οι Αλβανοί του Κοσσόβου.

Η "παράσταση" αυτή είχε πολύ υψηλές πιθανότητες να είναι επιτυχής, γιατί υπήρχαν τα δεδομένα. Υπήρχε ένα παρελθόν, που ευνοούσε απόλυτα την ανάληψη των ρόλων. Οι Αμερικανοί είχαν σχέσεις εμπιστοσύνης με τους Σέρβους και αυτήν την εμπιστοσύνη εκμεταλλεύονταν. Οι Σέρβοι ήταν ευνοημένοι των Αγγλοσαξόνων για έναν αιώνα και δεν μπορούσαν να υποπτευθούν ότι οι Αμερι­κανοί τούς στήνουν παγίδα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον λόγο για τον οποίο θα τους έστηναν παγίδα. Δεν μπο­ρούσαν να δουν, γιατί έβλεπαν σε λάθος κατεύθυνση. Έβλεπαν πρόβλημα στον Βορά και δεν έβλεπαν πρόβλημα στον Νότο.

Ταυτόχρονα, βλέποντας και τον "ψευδοανταγωνισμό" των Γερμανών στην περιοχή, ενίσχυαν την άποψή τους ότι δεν ήταν δυνατόν οι Αγγλοσάξονες να τους παγιδεύσουν, όταν υπάρχουν γερμανικές διεκδικήσεις. Βλέποντας μια ενίσχυση της γερμανικής παρουσίας στην περιοχή, θεώ­ρησαν ότι είναι πολύτιμοι για τους Αμερικανούς. Θεώρησαν ότι θα τους ήταν χρήσιμοι, αν θα τους εξυπηρετούσαν εις βάρος των Γερμανών. "Θυμήθηκαν" παλιές εποχές, όπου τα συγκρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων τους ευνοούσαν. Επένδυσαν στους Αμερικανούς και το είχαν "σίγουρο".

Από την άλλη πλευρά οι Κροάτες είχαν ανάλογες σχέσεις με τους Γερμανούς. Έχοντας συνεργαστεί με τους Γερμανούς εναντίον των Σέρβων, τους συνέδεαν με αυτούς πολλά περισσότερα απ' όσα τους συνέδεαν με τους Αμερικανούς. Οι Κροάτες τους Γερμανούς τους εμπι­στεύονταν, ενώ τους Αγγλοσάξονες όχι. Επιπλέον η Γερμανία, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος, είχε "τεχνο­γνωσία" πάνω στο παρακράτος της Κροατίας. Γνώριζε σε ποιους ν' απευθυνθεί και ποιους να στηρίξει στην "πάλη" για την εξουσία, γιατί το είχε ξανακάνει. Οι κρατικές υπη­ρε­σίες των Γερμανών είχαν φακέλους με εγκλήματα άπει­ρων συνεργατών Κροατών, μέσω των οποίων εκβίαζαν όποιον ήθελαν, όποτε ήθελαν.

Ήταν γι' αυτούς θέμα ημερών και μερικών μάρκων να "αναστήσουν" το φάντασμα της Ουστάσι και να καλλιεργή­σουν εκ νέου τον κροατικό εθνικισμό. Υπήρχαν έτοιμοι μηχανισμοί να προχωρήσουν άμεσα σε προβοκάτσιες, ώστε να προκληθεί ο "ισχυρός" της Γιουγκοσλαβίας και άρα οι Σέρβοι. Επέλεξαν οι Γερμανοί τον "αθώο" Τούνζμαν και έκλεισε το "ρινγκ". Ένας σταλινικός και ένας εγκλη­ματίας πολέμου θα "έλυναν" τα προβλήματα της περιοχής. Θα τα έλυναν με τον μόνο τρόπο που μπορούσαν να γνωρίζουν. Τον βίαιο. Ολόκληρη Γιουγκοσλαβία έπεσε στα χέρια των χειρότερων, που θα μπορούσαν να διαχει­ριστούν τα συμφέροντά της.

Συγκρούστηκαν στη Βόρεια Γιουγκοσλαβία Σέρβοι και Κροάτες και έγινε το "θαύμα". Οι Σέρβοι, παρά την υποστή­ριξη των "Πλανηταρχών" και παρά τον έλεγχο του ομο­σπονδιακού κράτους, υπέστησαν "ήττα". Ηττήθηκαν οι "πλανητάρχες" σε διπλωματική μάχη συμφερόντων με τη Γερμανία. Η Γερμανία "νίκησε" για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο. Τρομερό. Το παγκόσμιο κοινό παρακολουθούσε συγκλονισμένο την "παράσταση" των μεγάλων ανατροπών. Ούτε ο Εβραίος Σπίλμπεργκ θα φανταζόταν τέτοια μεγα­λει­ώδη παράσταση με τόσους πολλούς κομπάρσους. Πρέπει να γέλασαν πολύ οι απανταχού σιωνιστές. Πρέπει οι σιω­νιστές της Ουάσιγκτον να έστειλαν πολλά "συγχαρητήρια" στους σιωνιστές του Βερολίνου.

Το χειρότερο είχε συμβεί. Η Σερβία είχε μπει σε μια περιπέτεια, που την τραυμάτισε βαθύτατα. Η Κροατία "απελευθερώθηκε" και η Σερβία έπρεπε να πληρώσει ένα κόστος, που μέχρι τότε δεν φανταζόταν ότι μπορεί να πληρώσει στο τέλος του εικοστού πρώτου αιώνα. Με την ήττα της στην Κροατία και τη Σλοβενία, αναγκάστηκε να φορτωθεί με πρόσφυγες. "Ξηλώθηκαν" όλοι οι Σέρβοι του βορά και επιβάρυναν μια εξαιρετικά άσχημη οικονομία. Η Σερβία είχε μπει πλέον σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και αυτό ήταν το ζητούμενο. Γιατί; Γιατί μπορούσαν πλέον να τη σέρνουν από τις ανάγκες της σε λάθη. Τρομερά λάθη. Η Σερβία, με το κύμα των προσφύγων που δέχθηκε, σε συνδυασμό με την άσχημη κατάσταση της οικονομίας, ήταν ευάλωτη.

Άρχισε να έχει ανάγκες, τις οποίες δεν μπορούσε να καλύψει. Η οικονομία δεν μπορούσε ν' αντεπεξέλθει και άρχισε να ανθίζει η παραοικονομία. Το κράτος άρχισε να καταρρέει και στη θέση του να ορθώνεται ένα τρομερό παρακράτος. Λαθρέμποροι, δολοφόνοι και χαφιέδες άρχι­σαν να αναρριχώνται στα υψηλά κλιμάκια μιας πάλαι ποτέ σοβαρής διοίκησης. Ο ίδιος ο Μιλόσεβιτς άρχισε να εμ­πλέ­κεται σε κοινές εγκληματικές δραστηριότητες. Η οικο­γέ­νεια Μιλόσεβιτς άρχισε να γίνεται κολλητή με κοινούς κακοποιούς. Ο γιος του είχε γίνει ο πιο επιφανής αλητά­μπουρας του Βελιγραδίου.

Η "ελπίδα" των Σέρβων είχε γίνει λαθρέμπορος τσιγά­ρων και ποτών. Γιατί; Γιατί είχε αποφασίσει να κρατήσει την εξουσία με όλα τα μέσα και ταυτόχρονα άρχισε να χάνει την υποστήριξη των Αμερικανών. Η εξουσία γι' αυτόν ήταν μονόδρομος, γιατί είχε εμπλακεί σε εγκλήματα και το μέλλον του ήταν αβέβαιο. Πολλοί ομοεθνείς του θα ήθελαν να τον σκοτώσουν και μόνον η εξουσία τον διατηρούσε ασφαλή. Αυτήν την εξουσία μπορούσε να διατηρήσει πλέον μόνον με τη βοήθεια κακοποιών και δολοφόνων. Από τη στιγμή που το κράτος λειτουργούσε δημοκρατικά και αυτό δεν ήταν ασφαλές γι' αυτόν, επέλεξε να στηριχθεί στο παρακράτος. Αυτό ήταν το ζητούμενο εξ’ αρχής από την επιλογή του σταλινικού Μιλόσεβιτς. Γι' αυτό επιλέχθηκε από τους σιωνιστές να ηγηθεί της Σερβίας.

Ένας σταλινικός εξουσιαστής έχει μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Νομίζει ότι την εξουσία την "παντρεύεται" και ότι μπορεί να τη διατηρεί ακόμα και με τη βία. Θεωρεί ότι με την εξουσία στα χέρια μπορεί να χρησιμοποιεί τον κρατικό μηχανισμό υπέρ των συμφερόντων του. Θεωρεί, ως "πατερούλης", ότι με την εξουσία του μπορεί να διορ­θώνει "λάθη" των αφελών προλεταρίων. Εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας του τολμάει να κάνει πράγματα, τα οποία ένας αστός πολιτικός ποτέ δεν θα τολμούσε να κάνει. Τι εννοούμε μ' αυτό; Ο αστός πολιτικός, λόγω νοοτροπίας, έχει κάποια "όρια", όταν ασκεί εξουσία. "Όρια" απαράβατα. Δεν μπορεί για παράδειγμα να επιχειρήσει εθνοκαθάρσεις ή άλλου τέτοιου είδους βίαιες πολιτικές. Γιατί; Γιατί φοβάται. Γνωρίζει πώς λειτουργεί η δημοκρατία. Γνωρίζει ότι σήμερα μπορεί να έχει την εξουσία να κάνει ό,τι θέλει, αλλά γνωρίζει ότι την οποιαδήποτε στιγμή ο λαός μπορεί να τον στείλει σπίτι του.

Όταν έχεις την αυτήν την νοοτροπία, δεν τολμάς να κάνεις κάτι ακραίο. Στο σπίτι είσαι απροστάτευτος και δεν επιθυμείς λαούς ολόκληρους να θέλουν να σε λιώσουν. Δεν θέλεις να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου κυνηγη­μένος. Ο Μιλόσεβιτς, σκεπτόμενος ως σταλινικός "πατε­ρούλης", αυτά τα όρια των αστικών φοβιών τα παραβίασε χωρίς δεύτερη σκέψη. Από τη στιγμή που έμπλεξε σε μαζικά εγκλήματα, γνώριζε ότι δεν μπορούσε πλέον να πάει σπίτι του. Δεν ήταν ασφαλής. Ήταν λοιπόν μονό­δρομος γι' αυτόν να γίνει δικτάτορας. Ήταν μονόδρομος γι' αυτόν, σε μια φαινομενική δημοκρατία, να επιλέξει ν' αναπτύξει ένα σκοτεινό παρακράτος, προκειμένου να την "καπελώνει".

Δεν μπορούσε να ελπίζει σε επιβίωση, χωρίς να το κάνει. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση έπρεπε να φύγει από τη Γιουγκοσλαβία για να επιβιώσει. Επειδή αυτό δεν ήθελε καν να το σκέπτεται ως επιλογή, αναγκαστικά έγινε "συνέταιρος" με τον υπόκοσμο της Γιουγκοσλαβίας. Στην κυριολεξία αναγκάστηκε να τον γιγαντώσει. Αυτοί του έφερ­ναν τις σίγουρες "σωτήριες" ψήφους. Αυτοί σκότω­ναν τους αντιπάλους του. Αυτοί τρομοκρατούσαν τους διαμαρτυρόμενους. Αυτοί εκβίαζαν τους πρόσφυγες. Αυτοί "φίμωναν" τον λαό. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Αυτά όμως οι σιωνιστές τα γνώριζαν εξ αρχής ότι θα συμβούν. Επειδή όμως έπρεπε να είναι σίγουροι ότι θα γίνουν όπως τα σχεδίαζαν, τοποθέτησαν τους δικούς τους ανθρώπους στα πόστα. Δεν θα άφηναν τίποτε στην τύχη. Ο Μιλόσεβιτς κατευθύνονταν απόλυτα από αυτούς. Η ισχυρό­τερη σύμβουλός του ήταν η Εβραία γυναίκα του Μιριάνα Μάρκοβιτς. Αυτή έπαιρνε "γραμμή" από τους σιωνιστές και αυτή κατεύθυνε τον εβραιόγαμπρο. Όταν άρχισαν τα δύ­σκο­λα, αυτή ήταν που θα έβαζε το σχέδιο στην τελική του ευθεία.

Αυτή συνέδεσε τον σύζυγό της με τον υπόκοσμο. Αυτή στην ουσία ήταν ο μεγαλύτερος κακοποιός του Βελιγρα­δίου. Αυτή έμπλεξε τον άνδρα της σε εθνικά εγκλήματα και αυτή τον έπεισε ότι μπορεί να γλιτώσει μέσω του κοινού εγκλήματος. Ως γνήσια Μακκαβαία, προσπάθησε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου με τον γνωστό εβραϊκό τρόπο. Εξυπηρετούσε τον σχεδιασμό των σιωνι­στών και λειτουργούσε σιωνιστικά. Μετέτρεψε την κρατική εξουσία σε "πάγκο" της. Αυτή δολοφονούσε αντιπάλους του άνδρα της και η ίδια έκανε λαθρεμπόριο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι επιτρέπεται και βέβαια γνωρίζοντας ότι, όχι μόνον δεν θα τιμωρηθεί, αλλά θα της επιτρέψουν να κρατήσει και τα κλοπιμαία. Τώρα τα "τρώει" με τον γιόκα της στη Μόσχα υπό την προστασία της Μοσάντ. Απλά πράγματα. Συνέφερε την "οικογένεια" να πεθάνει ένα μέλος της. Έστω κι αν αυτός είναι ο άνδρας. Συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά. Δεν θυσιάζονται μόνον οι γυναίκες για τα συμφέροντα της οικογένειας.

Γι' αυτό επέλεξαν τον Μιλόσεβιτς με τη συγκεκριμένη σύζυγο και τη συγκεκριμένη νοοτροπία. Τον ενθάρρυναν να χρησιμοποιήσει με τον λάθος τρόπο την ακατάλληλη νοοτροπία του. Τη σταλινική νοοτροπία του. Τον ενθάρ­ρυναν να λειτουργεί ως "πατερούλης" των Σέρβων και τον κατεύθυναν μέσω της Εβραίας. Όταν τον έμπλεξαν σε εγκλήματα, απλά τον άφησαν να σωθεί μόνος του, γνωρί­ζοντας όμως εξ’ αρχής τις επιλογές του. Γνώριζαν ότι θ' αναζητήσει τη βοήθεια του υποκόσμου. Γνώριζαν ότι θα του έδινε πόστα, για να μπορεί να του ζητάει βοήθεια. Γνώριζαν ότι αργά ή γρήγορα όλα αυτά θα αποκαλύ­πτονταν τόσο στους Σέρβους όσο και στη διεθνή κοινωνία. Αυτόν τον άφησαν να πεθάνει σε κάποιες φυλακές και τη δική τους Εβραία την έσωσαν με άσυλο στη σιωνιστική Ρωσία.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Πώς ήταν η μεθό­δευση; Οι σιωνιστές ήθελαν να γκρεμίσουν έναν "πύργο" από τραπουλόχαρτα και δεν ήθελαν να φαίνονται οι ίδιοι. Τι έκαναν; Έβαλαν να τον γκρεμίσουν αυτοί που τον "έχτι­ζαν". Έχοντας τη δυνατότητα να επιλέγουν τους ηγέτες, έβα­λαν να ηγηθεί της Σερβίας αυτός που τους βόλευε. Έβα­λαν "αρχιτέκτονα", που να έχει χαρακτηριστικά "σπαστι­κού". Ο σταλινισμός έδινε στον Μιλόσεβιτς αυτά τα χαρα­κτηριστικά. Ήταν θέμα χρόνου να γκρεμιστούν όλα. Σε ένα παιχνίδι, που θέλει απόλυτο έλεγχο κινήσεων, σε βαθμό που να κρατάς την αναπνοή σου, τοποθέτησαν έναν "σπαστικό". Ο Μιλόσεβιτς έκανε αυτό που μπορούσε να κάνει και το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή. Η Γιουγκο­σλαβία κατέρρευσε σαν πύργος από "τραπουλόχαρτα" με ευθύνη αυτού που επέλεξαν.

Οι Αμερικανοί σαν "καλοί" και "δημοκράτες" άνθρω­ποι, δεν μπορούσαν να το ανεχθούν αυτό. Τα ευγενή "παι­διά" του Μέιφλαουερ δεν μπορούσαν να ανεχθούν τέτοια "ανηθικότητα". Τον εγκατέλειψαν προειδοποιώντας τον ότι, αν δεν γίνει ένας καλός και ηθικός άνθρωπος, θα τον τιμωρούσαν. Τι άλλο να έκαναν οι ΗΠΑ; Τι άλλο να έκα­νε το έθνος με τον ηγέτη που "συνομιλάει" με τον Κύριο; Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα άλλαξε όλη η εικόνα που έδιναν στον κόσμο για τον Μιλόσεβιτς. Ξαφνικά ο πρώην δικός τους άνθρωπος έγινε δολοφόνος, εθνικιστής, απατεώνας, μαφιόζος κλπ.. Τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο και έφτασε η ώρα που τον είχαν προειδοποιήσει. Ή θα εγκατέλειπε την εξουσία —πράγμα αδύνατον γι' αυτόν— ή θα έκαναν πόλεμο στη Σερβία ...Όχι οι Αμερι­κανοί ...Αυτοί είναι "καλοί" άνθρωποι ...Η διεθνής κοινότητα.

Ποιος ανέλαβε να πείσει τη διεθνή κοινότητα γι' αυτήν την "ανθρωπιστική" αποστολή; Η Εβραία Ολντμπράιτ. Όλη η σύγχρονη πολεμική τεχνογνωσία έπεσε πάνω στη Σερβία να την καταστρέψει. Από τη στρατόσφαιρα τη σφυρο­κοπούσαν. Αυτός δεν ήταν ένας συμβατικός πόλεμος. Ήταν ένα τεράστιο καταστροφικό χτύπημα. Χτυπούσαν μόνον τις υποδομές της. Ούτε το έμψυχο υλικό του στρατού τους ενδιέφερε ούτε ο λαός. Τους ενδιέφερε να καταστρέ­ψουν τις υποδομές του ομοσπονδιακού στρατού και ταυτό­χρονα να καταστρέψουν τις υποδομές του κράτους, ώστε μια γονατισμένη οικονομία να μην έχει το περιθώριο να ανακάμψει. Όλα αυτά υποτίθεται για τον Μιλόσεβιτς. Για να ανατρέψουν τον "δικό" τους άνθρωπο.

Το βασικό στάδιο της μεθόδευσης είχε ολοκληρωθεί. Διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και ταυτόχρονα "ξεδόντιασαν" τη Σερβία. Ο τελικός σχεδιασμός έγινε και πάλι από τους Εβραίους. Την τελική μορφή στον χώρο θα έδινε ένας δικός τους άνθρωπος. Ο Εβραίος Χόμπρουκ. Τώρα έμενε το τελικό στάδιο της μεθόδευσης. Ο εκβιασμός. Τι θα προτιμούσε να χάσει η "ξεδοντιασμένη" Σερβία; Την "καρδιά" του Κοσσόβου ή ένα όχι και τόσο σημαντικό "άκρο", όπως είναι η FYROM; Ποιος ανέλαβε να φέρει εις πέρας τον εκβιασμό; Ο Εβραίος Νίκολας Μπερνς. Το άλλο με­ρος της εβραϊκής συμμορίας. Ο επιστήθιος φίλος του Χόλμπρουκ και του Φριντ. Ο διαχειριστής του γιουγκο­σλαβικού ζητήματος στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο πρώην πρε­σβευτής των ΗΠΑ και πολύ κολλητός κάποιων ομοεθνών του στην Αθήνα, τους οποίους θα τους δούμε παρακάτω.

Για να φτάσουν όμως σ' αυτόν τον εκβιασμό, έπρεπε να κάνουν "αμφισβητούμενο" το Κόσσοβο. Από πριν "έχτιζαν" την κατάσταση στο Κόσσοβο. Από τότε που ο Μιλόσεβιτς παρίστανε τον φωτισμένο "πατερούλη". Από τότε είχε αρχίσει να γίνεται ανησυχητική η κατάσταση στο φτωχό και καθυστερημένο Κόσσοβο. Εκεί όμως τα πράγ­ματα απαιτούσαν ιδιαίτερα λεπτή μεταχείριση, γιατί δεν έπρεπε να φαίνεται ότι οι Αμερικανοί απεργάζονται τη διάλυση ενός οργανωμένου κράτους, όποιο κι αν ήταν αυτό. Αυτοί άλλωστε δήλωναν προς όλες τις κατευθύνσεις ότι εχθροί τους δεν ήταν το σερβικό κράτος και ο σερβικός λαός. Εχθροί τους ήταν οι "τύραννοι", που δεν έδιναν δημοκρατία σ' αυτόν τον λαό.

Οι διεργασίες στο Κόσσοβο γι' αυτόν τον λόγο απαιτούσαν έναν δικό τους άνθρωπο. Έναν πολύ δικό τους άνθρωπο. Έναν σιωνιστή, που να γνώριζε πώς να "ρυθμί­ζει" μειονότητες. Που να γνώριζε πώς να ισχυροποιεί φτωχές μειονότητες. Που να γνώριζε την τέχνη της προ­βοκάτσιας. Έναν άνθρωπο, που, αφού θα τους έκανε τη δουλειά τους, θα τον αποτραβούσαν και θα τον αντάμειβαν αναλόγως. Ποιον έβαλαν στο κρίσιμο διάστημα να "διοι­κήσει" το Κόσσοβο; Τον διαβόητο Κουσνέρ. Τον Εβραίο Κουσνέρ. Αυτόν, που μάλλον τα πήγε καλά στο Κόσσοβο και ως ανταμοιβή τον έκαναν υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας.

Ποια ήταν η δουλειά του Κουσνέρ στο Κόσσοβο; Να στήσει το αλβανικό παρακράτος του Κοσσόβου. Να το βοηθήσει με την εξουσία του να στήσει ένα δίκτυο λαθρε­μπορίας, ώστε να αυτοχρηματοδοτείται στη δραστηριότητά του. Ως σιωνιστής μπορούσε να βοηθήσει στη σύνδεση αυτής της λαθρεμπορίας με το διεθνές κύκλωμα εγκλή­ματος, το οποίο ελέγχεται αποκλειστικά από τους σιω­νιστές. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Μέσω του εγκλήματος να μπορεί η πρώην φτωχή και αδύναμη μειονότητα να αγο­ράζει όπλα ή να πληρώνει προπαγάνδα στα διεθνή ΜΜΕ, χωρίς να φαίνεται κάποιος ορατός χρηματοδότης.

Έτσι κι αλλιώς δεν τους κόστιζε τίποτε. Ακόμα και κέρδος μπορεί να είχαν. Τα γνωστά σιωνιστικά. Δημιουρ­γούν παρανόμους, που πλουτίζουν μέσω του εγκλήματος και τους περιμένουν στη "γωνία", για να τους τα πάρουν πίσω. Τους αφήνουν να πουλάνε ναρκωτικά για να τους "ξεπλένουν" τα κέρδη. Τους αφήνουν να κάνουν λαθρε­μπόριο, για να τους πουλήσουν όπλα. Ξαφνικά αγράμματοι κι αστοιχείωτοι Αλβανοί, που δεν είχαν βγει ποτέ από το Κόσσοβο, έγιναν μεγαλοπαράγοντες του ευρωπαϊκού εγκλή­­ματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Τα τεράστια κέρδη αυτών των εγκληματιών να εξασφαλίσουν την αυτο­χρη­μα­το­δότηση. Να φαίνεται ότι το κύριο και μοναδικό "ελατή­ριο" της αλβανικής αντίδρασης είναι το δίκιο του λαού και όχι οι εντολές που λάμβανε ο κάθε λαθρέμπορος.

Ταυτόχρονα ο Κουσνέρ, μέσω της εξουσίας του, ενθάρ­ρυνε καί τις δύο πλευρές να προβαίνουν σε προβο­κατόρικες ενέργειες. Όποτε βόλευε ευνοούσε τους Σέρ­βους για να προκαλούνται οι Αλβανοί και όποτε βόλευε έκανε το αντίθετο. Ακόμα και σήμερα οι μηχανισμοί που ρυθμίζουν τις συμπεριφορές των κοινοτήτων στο Κόσσοβο ακολουθούν τα "χνάρια" του Κουσνέρ. Εβραίοι βρίσκονται στα κύρια πόστα. Αυτοί οι μηχανισμοί σταδιακά έχτισαν μια κατάσταση μίσους, που δεν επέτρεπε κανένα "πισω­γύρισμα". Αυτά έκανε ο Κουσνέρ. Ο παράγοντας "χωρίς σύνορα". Ποιος ξέρει και πόσοι άλλοι "ευεργετημένοι" από αυτόν λαοί "γεύτηκαν" την τεχνογνωσία του. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπου είχαν προβλήματα οι σιωνιστές και οι Αμε­ρι­κανοί, οι "γιατροί χωρίς σύνορα" είχαν μεγάλη επιρροή.

Τότε μπήκε το σχέδιο στην τελική του φάση. Με τους Αλβανούς πολύ περισσότερους από τους Σέρβους και οικο­νομικά πολύ ισχυρότερους από αυτούς, λόγω λαθρε­μπορίου, μπορούσαν να παίξουν το "παιχνίδι". Οι Αλβανοί μπο­ρούσαν πλέον να ζητούν την αυτονομία τους. Μπο­ρούσαν να προκαλούν, χωρίς να φοβούνται. Ζητούσαν πλέον ν' αρπάξουν την "καρδιά" της Σερβίας. Η Σερβία σε κατάσταση απόλυτης κρίσης. Άοπλη, πάμφτωχη και σχεδόν κατεστραμμένη, έβλεπε να πέφτει θύμα του αλβανικού ιμπεριαλισμού. Θύμα των Αλβανών, που μέχρι τότε υποτιμούσε.

Εκείνη την κρίσιμη ώρα έμπαινε πλέον το "Μακεδονικό Ζήτημα" στην τελική του ευθεία. Σε μια "δημοκρατία", την οποία οι Σέρβοι τη θεωρούσαν επαρχία τους και ο πληθυ­σμός ήταν μια μίξη μειονοτήτων, ξαφνικά εμφανίστηκε "έθνος". Ενώ η τελευταία επίσημη καταγραφή ήθελε τον πληθυσμό της περιοχής να είναι μίξη Σέρβων, Αλβανών, Βουλγάρων και Ελλήνων, ξαφνικά βρέθηκαν όλοι αυτοί να είναι "Μακεδόνες". Αυτό έλεγε η προπαγάνδα. Όλοι αυτοί αναζητούσαν την ανεξαρτησία τους και το δικαίωμα του "αυτοπροσδιορισμού".

Το ερώτημα είναι το εξής: Πού πήγαν οι προη­γού­μενες καταγεγραμμένες μειονότητες; Τι έγιναν; Αυτό το οποίο έγινε είναι το εξής. Οι σιωνιστές, ελέγχοντας την τεράστια αλβανική μειονότητα των Σκοπίων, μπορούσαν και εκβίαζαν τις υπόλοιπες μειονότητες. Μπορούσαν να τις απειλούν με "κοσσοβοποίηση" της δημοκρατίας. Απειλού­σαν κυρίως τους Σέρβους, εφόσον αυτοί ήταν οι κυρίαρ­χοι της περιοχής. Τους απειλούσαν με την άσχημη τύχη των Σέρβων της Κροατίας και το αβέβαιο μέλλον των Σέρβων του Κοσσόβου. Ξαφνικά έγινε για όλους αυτούς επικίνδυνο να δηλώνουν Σέρβοι. Μπορεί να μην δήλωναν κάτι διαφορετικό, αλλά στέκονταν μακριά από τις εξελί­ξεις.

Άφηναν τους "Μακεδόνες" να κάνουν το παιχνίδι. Όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα άπειρης τρομοκρατίας. Απειλού­νταν με ξυλοδαρμούς και δολοφονίες όλοι όσοι δεν υπάκουαν στις νέες εντολές. Το παλαιό κατεστημένο της εξουσίας σταδιακά υποχώρησε στο παρασκήνιο και "φιμώ­θηκε". Μετριοπαθείς ηγέτες, όπως ο Γκλιγκόροφ, "φιμώ­θηκαν" και απειλήθηκαν. Η νέα ηγεσία ερχόταν κατ’ ευθεί­αν από το σιωνιστικό Χάρβαρντ. Σπουδές με σιωνιστικές υποτροφίες και επιστροφή μετά την αποφοίτηση, για να κυβερνήσουν την πατρίδα. Γιουγκοσλάβοι έφυγαν από τα Σκόπια και "Μακεδόνες" γύρισαν. Όλοι αυτοί είναι "ανδρεί­κελα", τα οποία ελέγχονται απ’ ευθείας από τους σιωνι­στές. Αυτοί εξασφαλίζουν χρήματα, για να απειλούν τους αντιπάλους και να μεταδίδουν τη σιωνιστική προπαγάνδα.

Αυτοί σήμερα δημιουργούν τα προβλήματα. Αυτοί, με την υποστήριξη των σιωνιστών και τις "πλάτες" των Αλβα­νών, απειλούν τους Σέρβους και τους Βούλγαρους των Σκοπίων. Τις δύο μεγαλύτερες εθνικές μειονότητες της χώρας, οι οποίες είναι προφανές ότι δεν διεκδικούν μια νέα εθνικότητα. Αυτοί τους απειλούν με "ξερίζωμα". Λογικό είναι οι πιο πολλοί από αυτούς να ενδίδουν στον εκβιασμό. Προκειμένου ο άλλος ν' αποφύγει την προσφυγιά και να χάσει το σπίτι του και τη ζωή του, θα δηλώσει όχι "Μακε­δό­νας" αλλά και Κινέζος σε όποιον του εγγυηθεί ασφά­λεια.

Αυτό γίνεται σήμερα στα Σκόπια, μέσα σε ένα αφό­ρητο κύμα πιέσεων και τρομοκρατίας. Δεν τους ενδιαφέρει πόσοι είναι αυτοί μέσα στο κράτος των Σκοπίων. Δεν τους ενδιαφέρει το "βάθος" του αναγκαστικού και βίαιου "εκμακεδονισμού" μέσα στην κοινωνία. Τους ενδιαφέρει να ελέγχουν οι δικοί τους "Μακεδόνες" την εξουσία, ώστε με τις μεθοδεύσεις και τις απαιτήσεις τους να μεταφερθεί το πρόβλημα ακόμα πιο νότια. Εκεί που είναι ο στόχος τους. Στην Ελλάδα. Εκεί που υπάρχουν Έλληνες Μακε­δόνες. Σε άλλο σημείο το κειμένου θα δούμε λίγο πιο αναλυτικά τη σύνθεση αυτού του "μακεδονικού" πληθυ­σμού.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com