Ναι ή όχι;

Ζούμε ιστορικές στιγμές,στιγμές που θα διαβάζουν τα μελλοντικά παιδιά του δημοτικού βιβλία για εμάς, μόνο που μένει να δούμε τι θα γράφουν αυτά.Όλοι φοβούνται,λογικότατο.Δεν θα το παίξω νταής και εγώ φοβάμαι γιατί είναι κάτι που δεν έχω ξαναζήσει,είναι κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω.Όμως έχω ζήσει άλλα πράγματα,έχω νιώσει την ανατριχίλα στο δέρμα μου όταν ακούω τον Εθνικό μας Ύμνο.Έχω νιώσει περηφάνια ακούγοντας ιστορίες αντίστασης,έχω νιώσει περήφανος που η χώρα μου έδωσε Δημοκρατία στον κόσμο, μια Δημοκρατία που ξεφτιλίζεται σήμερα.
Δεν μένω όμως εκεί,άλλωστε είναι μια κακιά συνήθειά μου να μακρολογώ.Θα μείνω στο θέμα και το θέμα μου είναι ότι είμαι μικρός μεν σε ηλικία αλλά είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που νιώθω περήφανος για την πατρίδα μου,που ενάντια σε όλους και όλα παλεύει,αντιστέκεται.Πριν πεις το ναι η το όχι σκέψου ότι ο παππούς σου δούλεψε όλη του την ζωή για να δει σήμερα την σύνταξή του να πετσοκόβεται,ότι μας σφαγιάζουν σαν λαό κάθε μέρα,λίγο λίγο,ότι γιαγιάδες και παππούδες μαζεύουν σάπιες και τσακισμένες ντομάτες από τα «αποφάγια» της λαϊκής,ότι το μέλλον σου είναι να παίρνεις 300 € μισθό και άλλο τόσο σύνταξη,ότι ποτέ σου δεν θα κάνεις οικογένεια και ότι αν έχεις ήδη κάνει το παιδί σου στα 20-25 θα φύγει στο εξωτερικό ΑΝ και το ξαναλέω ΑΝ δεν έχει αυτοκτονήσει έως τότε.
Γύρνα πίσω και δες,κάθε απόφαση χειρότερη από την προηγούμενη,κάθε μνημόνιο χειρότερο από το προηγούμενο κάθε μισθός λιγότερος του προηγούμενου για χάρη των δανείων μας να λέμε σε όλα ναι και ναι και ναι και να πιστεύεις ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα όμως 5 χρόνια τώρα το αύριο έχει αργήσει.Κανένας πόλεμος δεν θα νικηθεί χωρίς θυσίες και είναι στο χέρι σου να βάλεις στα μελλοντικά βιβλία το δικό σου όνομα.

 http://katohika.gr