Πριν από περίπου 65 χρόνια τα μέλη της οικογένειας μου, μαζί με ακόμα 7 εκατ. Ελλήνων, βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα.
Είχαν έναν δικτάτορα, που τους είχε κυνηγήσει ανηλεώς, λόγω αντίθετων πολιτικών πεποιθήσεων και τότε ήρθε το μαντάτο.
Ο μεγαλύτερος γιός ήρθε από το καφενείο – που πήγαινε κάθε πρωί πριν ξεκινήσει για τα χωράφια – και τους είπε για το ΟΧΙ του Μεταξά.
Μετά από 50 χρόνια, λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά μου, στις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε, γνωρίζοντας πλέον ότι επέρχεται το μοιραίο, μου είπε πολλά για τον πόλεμο.
Αυτό όπως που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντίδραση πολλών, που φρόντισαν να μην την γράψουν τα βιβλία ιστορίας.
Όλοι οι «βολεμένοι» πολέμησαν τον Μεταξά και το ΟΧΙ και δεν πήγαν να πολεμήσουν, έφθαναν στο σημείο να σπάνε τα χέρια και τα πόδια τους.
Ο αδελφός της γιαγιάς μου όμως, παρότι είχε φάει το ξύλο της ζωής του από τους ταγματασφαλίτες και νομικά εξαιρούνταν από την υποχρέωσή να πολεμήσει (προστάτης οικογένειας 7 ανήλικων παιδιών) δεν κώλωσε, πήρε το ντουφέκι, πήγε στην Ήπειρο κυριολεκτικά περπατώντας και σκοτώθηκε ένδοξα στα τιμημένα Βουνά. Ήταν ένας από τους ήρωες των υψωμάτων όπως το γνωστό 731 και σήμερα το μόνο που μένει να τον θυμίζει είναι η επιτύμβια στήλη στη μέση του χωριού.
Σήμερα λοιπόν είμαστε πάλι μπροστά σε ένα ΟΧΙ.
Και σήμερα υπάρχουν πρόθυμοι που θα ψηφίσουν πάλι ένα ΝΑΙ, γιατί απλά έχουν τη βόλεψη τους. Είναι αυτοί που δεν κοίταξαν ούτε μια στιγμή τα εκατομμύρια θύματα της κρίσης.
Όπως τότε έτσι και τώρα «το συμφέρον» είναι με τη Γερμανία.
Όπως τότε μόνον η Ελλάδα πήγε κόντρα, μετά ήρθα και άλλοι.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται τι δεν καταλαβαίνεται;
http://katohika.gr
